Op haar 34ste kreeg Daisy de diagnose van MS. Plots veranderde haar leven en had ze thuiszorg nodig. Geen eenvoudige stap voor iemand die anders altijd heel zelfstandig in het leven stond. Lees hier haar verhaal.
Het leven kan soms een plotse wending nemen. Zo liep het ook voor Daisy (51 jaar) die op haar 34ste, 2 jaar na de bevalling van haar dochter, de diagnose van MS (multiple sclerose) kreeg. Dit is een ziekte die het centrale zenuwstelsel aantast en ervoor zorgt dat ze zich alsmaar moeilijker kan bewegen. Een zware boodschap om te horen op die leeftijd. Van het ene moment op het andere veranderde haar leven en had ze zorg nodig. Toch staat ze enorm positief in het leven.
Sinds enkele jaren woont Daisy met haar dochter, partner, hulphond en katten in een ADL-woning aan het Oud Oefenplein in Mechelen. Dit is een appartement waar mensen met een motorische beperking zelfstandig kunnen wonen en leven. Behalve aangepaste huisvesting, heeft ze sinds haar ziekte op allerlei vlakken assistentie nodig. Haar huishouden vertrouwt ze toe aan thuishulp Sandy.
Ik was meteen gerustgesteld
De stap naar thuiszorg was voor mij heel moeilijk. Ik was gezond, had een leidinggevende functie en was altijd heel zelfstandig. Maar mijn lichaam wilde plots niet meer mee. Ik werd afhankelijk van de hulp van anderen. En dat is echt een vreselijk gevoel. Thuiszorg werd noodzakelijk. Eerst bij een andere grote organisatie en enkele jaren geleden ben ik overgestapt naar Zorgbedrijf Rivierenland.
“Bij andere thuiszorgorganisaties voelde ik me een nummer.”
Na het intakegesprek voelde ik me gerustgesteld en had ik echt het gevoel “Wauw, dat komt hier goed.” Verantwoordelijke Sylvia had meteen iemand in haar hoofd waarvan ze dacht dat die bij mij zou passen. En het was nog waar ook. Ik heb een vaste gezinshulp, eerst was dat Tim en nu Sandy. Allebei heel fijne mensen die lekker kunnen koken!
Ze helpt me zonder dat ik het moet vragen
Ik ben afhankelijk van de hulp van Sandy, maar ze geeft me niet dat gevoel. Ik moet niet elke keer dat ze komt, alles opnieuw aan haar vragen. Ze weet ondertussen wat ze moet doen, is proactief en dat geeft mij rust. Wanneer ik haar iets nieuw vraag wat ik zelf niet kan, excuseer ik me altijd. Dat is een gewoonte. Maar zij stelt me altijd gerust dat het OK is.
Sandy heeft trouwens een fantastisch gevoel voor humor. Ze lacht graag. En dat vind ik zo belangrijk. Het zijn de kleine dingen waarmee zij het verschil maakt. Ze is subtiel. Ze ziet werk, en ze doet dat zonder het te vragen. Ik kan bij haar ook altijd terecht voor een babbel. Aan die dingen hecht ik allemaal veel waarde.
Ze brengt sfeer in huis
De sfeer onder de collega’s van het zorgbedrijf zit precies wel goed. Die is heel gemoedelijk. Het is een hechte groep en dat stralen ze uit bij mij thuis. Het zijn echt altijd fijne mensen om in huis te hebben. En als er eens iets is, mag ik altijd naar de verantwoordelijke Sylvia bellen. Zij zal me zo goed mogelijk proberen te helpen en mee naar oplossingen zoeken. Bij andere thuiszorgorganisaties voelde ik me vaak een nummer.
Ik kijk er zo naar uit om binnenkort, na mijn eerste vaccinprik, nog eens buiten te komen. Naar het park te gaan met de hond en een terrasje te doen. Dan trakteer ik Sandy eentje! De afgelopen maanden ben ik niet meer buiten geweest. Enkel om naar het ziekenhuis of de kapper te gaan.
Mijn vertrouwenspersoon
Het is dubbel natuurlijk, ik ben heel blij om goede mensen om me heen te hebben bij wie ik mezelf kan zijn. Maar met het afhankelijk zijn, blijf ik het moeilijk hebben. Sandy komt nu 4 dagen per week langs, ondertussen al meer dan een jaar. Dus we kennen elkaar best goed. Ze is mijn vertrouwenspersoon geworden.
Ik probeer tegen haar, maar ook in het algemeen, zo weinig mogelijk te zagen over mijn pijn. Want daar stoot je mensen mee af. Ik probeer altijd goedgezind te zijn. Maar natuurlijk zijn sommige dagen zwaarder dan andere. Sandy ziet dat aan mijn ogen. Ik hoef dat niet te zeggen en zij houdt er al rekening mee.
Ik wil alles uit het leven halen
Na mijn MS-diagnose heb ik het een jaar heel moeilijk gehad. Ik was kwaad op de wereld. Waarom ik?! De simpelste dingen lukten niet meer. Ik wilde mijn leven terug. Maar met zielig doen en kwaad zijn, kom je niet verder. Nu zijn er soms nog momenten dat ik gefrustreerd ben. Maar dan helpt Sandy me en nadien lachen we ermee.
Mijn wereld is misschien beperkt, maar ik ben wel gelukkig. Enkele jaren geleden ben ik naar Londen op vakantie geweest. Ik hoop na corona nog eens op reis te kunnen met mijn partner. Hij is mijn soulmate, en binnenkort gaan we trouwen. Ik probeer nog alles uit het leven te halen wat erin zit.
Op de foto zie je Sandy en Daisy;
Zorgorganisatie
Lange Schipstraat 27
2800 Mechelen
Navigeer
