Gepubliceerd op:
3
januari
2022

Ellen Van Ighem startte in juli 2021 als woonzorgcoach in wzc Hof van Egmont. Ze was bewust op zoek gegaan naar een job die haar meer voldoening gaf. En waar ze meer tijd en aandacht kon geven aan de bewoners.

Ellen studeerde af in de Toegepaste Psychologie, maar heroriënteerde zich na twee jobs naar maatschappelijk werker. Voor ze bij Zorgbedrijf Rivierenland als woonzorgcoach aan de slag ging, werkte ze in een iets gelijkaardige functie. Maar was ze veel minder betrokken bij de ouderen.

“Ik zocht heel specifiek naar de functie van woonzorgcoach. Maar liefst in een bedrijf waar ik van A tot Z betrokken kon blijven na de opname van een bewoner in een woonzorgcentrum. In mijn vorige job moest ik bewoners na de opname meteen overdragen aan de verzorgenden om me dan op nieuwe dossiers te richten. In Hof van Egmont pakken ze dat helemaal anders aan.”

De meerwaarde die ik bij Zorgbedrijf Rivierenland vond

“Als woonzorgcoach blijf ik de hele periode van het verblijf betrokken bij de bewoner. Zo kan ik bijvoorbeeld vaststellen dat er twee nieuwe bewoners een goede klik hebben gemaakt. Ze zitten elke dag in elkaars kamer te babbelen. In Hof van Egmont wordt er gekeken naar waar een bewoner past in het woonzorgcentrum. In plaats van hem of haar de eerste de beste lege kamer toe te wijzen. Er blijft psychosociale opvolging van de bewoner door een aparte sociale dienst in plaats van dat dit er bovenop komt bij de dagdagelijkse zorg op de woonwijk (=afdeling).

Ik werk nu in een omgeving die meer naar de mensen en de medewerkers kijkt, waar ik mij geen nummer meer voel. Waar ik het vertrouwen krijg om zeer zelfstandig mijn taken uit te voeren, zonder dat er om de haverklap nieuwe regels of procedures worden opgedrongen. Ik kan ook voor het eerst in jaren weer wat ademen op vlak van werkdruk.”

Mijn job is heel veelzijdig, en bovenal: nooit saai!

“Als woonzorgcoach sta ik in voor rondleidingen en informatieverstrekking, zowel voor toekomstige bewoners als familie. Ik doe de voorbereiding en verwelkoming van nieuwe bewoners en ik volg hen verder op wat betreft psychosociale zaken. Dat gaat van: ‘Mag ik dit schilderij ophangen in mijn vader zijn kamer?’, of ‘Is er budget voor de aankoop van nieuw schoeisel voor bewoner X?’ tot ‘Ik kan het niet verwerken dat mijn vrouw nu hier woont’. Ook voor hun mantelzorgers/familie en bewindvoerders ben ik vaak in de weer.

Mijn job is heel veelzijdig en afwisselend, nooit saai! Zelfs over 20 jaar zal ik ongetwijfeld nog vragen krijgen waarbij ik eerst eens in mijn haar moet krabben terwijl ik denk: die vraag heb ik nu nog nooit gekregen! De openheid, ad-remheid en humor van de bewoners is werkelijk geweldig. Zo had ik eens een speciale witte jurk aan. Iemand sprak me er in het voorbijgaan over aan, en zei me dat ik op een mislukte Marilyn Monroe leek. Maar dat de jurk me toch stond. ‘Euh, be-dankt?’ " *lacht*

Realistische verwachtingen

"Er zijn natuurlijk ook uitdagingen aan de job. Zoals bijvoorbeeld wanneer mensen verkeerde verwachtingen koesteren. Dan ben ik vaak degene die hen moet corrigeren. Het is natuurlijk geen geheim dat de woonzorgcentra niet met overschot aan personeel zitten. Wanneer bewoners of familieleden dan toch verwachten dat er onmiddellijk iemand in de kamer staat wanneer er bij wijze van spreken met de vingers wordt geknipt. Dan is dat soms moeilijk.

Maar gelukkig zijn die momenten eerder zeldzaam. En ik haal enorm veel voldoening uit de dankbaarheid en vriendelijkheid die ik terugkrijg."